Het was gisteren weer zo’n dag. Zo’n dag die niet lekker begint, waarin de emoties enorm hoog zitten. De vermoeidheid slaat dan sneller toe en ik jank overal om.
Zo’n dag die begint met kinderen die te vroeg wakker zijn, waardoor ze zelf nog enorm moe (en dus chagrijnig zijn). Zo’n dag dat ik alleen maar Elin wil vasthouden, maar zo’n dag waarop dat eigenlijk bijna niet kan omdat het zo’n drukke dag is. Zo’n dag dat er lieve kraamvisite komt en ik moet huilen omdat we over Fay beginnen, terwijl ik weet dat het de vermoeidheid is die spreekt. In ieder geval dat hoop ik, want Fay is toch geen probleem om over te praten.
En toen.. ging ik na zo’n dag toch nog sporten. En wat bleek.. het hielp en was het zo’n dag niet meer.
En vandaag zijn er nog restjes van die dag. Er is een druk die ik niet kan verklaren, maar ik weet dat het over gaat.
