Toen Else eindelijk geboren was (lees deel 1), lag ze op mijn borst. Ik was opgelucht, Else huilde en ik had geen pijn meer. Waar ik voornamelijk bezig was met mijzelf en Else knuffelen, waren zij bezig met hoe het met Else ging. Het ging niet zo goed. Want waar ik dacht dat ze huilde, bleek dat helemaal niet het geval. Ze kreunde en was stilletjes. Nadat ze 3 minuten bij mij was geweest werd de navelstreng geknipt door Mark en werd de kinderarts erbij geroepen. Er was iets niet goed. Ze was slappig en kreeg de stempel “matige start”. Ik heb in een split second gedacht dat het ons weer zou gebeuren. Nog een keer een kindje verliezen kon ik niet aan. Mark vertelde mij later dat hij hetzelfde gevoel had. Ik vergeet nooit meer dat de kinderarts tijdens het onderzoek boos riep tegen de verpleging dat ze niet snapte dat de reanimatiekar er nog niet was. Die moest er echt komen.
Dit zijn minuten geweest die voornamelijk voor Mark erg naar waren. Ik zat nog steeds in mijn bubbel van kou en dorst. Het enige wat ik aan het doen was, was zorgen dat ik drinken kreeg en een deken. Wat ik overigens niet direct kreeg en dat irriteerde me mateloos. Ondertussen was de kinderarts druk aan het onderzoeken hoe het met Else ging en ze kreeg ondertussen ook wat zuurstof. We konden alleen maar toekijken. Ze werd weggebracht in de couveuse naar de spoedkamer op neonatologie en Mark ging met haar mee. Het was goed zo en ik heb dat gelukkig ook nooit als naar ervaren. Ondertussen gingen ze mijn onderkant nog even herstellen, ik was niet geheel onbeschadigd uit de bevalling gekomen.
Op dat moment was Mark bij Else en daar werd er een infuus en sonde geplaatst en hartfilmpje en röntgenfoto’s gemaakt. Wat heftig om dat te zien bij zo’n klein moppie. Ze werd gewogen en ze was een flinke baby. Ik lag nog in de beugels toen de verloskundige werd gebeld dat ze wel 4570 gram was! Ik weet nog dat ik heel graag wilde weten wat Mark er van vond, maar we konden dat nog niet bespreken.
Om 10:30 (1,5 uur nadat Else was vertrokken) kon ik eindelijk gedoucht en wel naar Else toe! Wat was ik benieuwd. Ze had een sonde en ik was heel benieuwd of ik dan wel mocht borstvoeden. Ze zeiden onderweg dat ik waarschijnlijk moest kolven en dan in de sonde moest doen. Waar je je dan druk om kunt maken.
Daar lag ze dan! Bij papa op de borst. Allemaal draadjes, maar wel heerlijk bij papa. Naakt, alleen een luier aan. Zo groot en dik. Gestuwd van de zware bevalling, maar zo mooi! Ik was direct verliefd. Ik wilde haar zo snel mogelijk bij mij op de borst. Haha, de strijd om de baby vasthouden was al begonnen. En daar lag ze dan bij mij. Niets kolven. Ze dronk direct aan de borst! En wat was ik blij zeg, dat dat zo mooi ging! Hier keek ik al meer dan een jaar naar uit. Weer zo’n klein moppie in mijn handen. Levend en wel!
En o ja, die “dit doe ik nooit meer”. Ik lach erom, na twee dagen begon ik al over de volgende….
