Ik denk dat de meest gehoorde uitspraak bij een bevalling deze is. Ik hoor het mijzelf nog roepen tijdens en net na de bevalling van Else: “Dit doe ik nooit meer” of zoiets van “na deze is het echt genoeg”.
Wat ging ik naïef deze bevalling in. Na een nogal traumatische ingeleide bevalling van Lana, had ik gedacht dat een ‘normale’ bevalling alleen maar beter zou zijn. Ik had voor ogen dat ik thuis kon bevallen en geen weeënstorm zou krijgen en ik rustig zou kunnen bijkomen tussen de weeën door. Echt, ik dacht dat ik gewoon heel relaxed zou zijn. Ik hield mijzelf echt voor de gek.
In de avond van 31 augustus bedacht Lana opeens dat ze geen zin had om in haar eigen bed te gaan slapen. Dus besloten wij haar even bij ons in bed te nemen totdat ze weer een beetje slaperig werd. Ik was moe, maar kon niet slapen omdat die beste peuter bedacht om dwars in het bed te gaan liggen en mij af en toe een trap te verkopen tegen mijn hoofd. Ik draaide mij om, om Lana toch nog even duidelijk te maken dat ze moest stoppen met trappen. Daar kwam het niet van, ik voelde nattigheid. Geen plons, maar ik wist het, de vliezen waren gebroken. Oké, en nu? Ik had geen idee. De vorige twee keren was ik ingeleid en werd ik voorbereid. Wist ik veel wat ik moest doen. Ik wist dat ik niet mocht gaan staan, omdat ze eerst nog even moesten checken of ze was ingedaald. Ik ging toch even naar de wc om te checken of het wel echt vruchtwater was. Toen ik weer in bed lag, heb ik de verloskundige gebeld. Het was rond 12 uur in de nacht en ze zou langs komen. Toen ze had gecheckt of ze was ingedaald (ja, dat was ze gewoon), mocht ik weer het bed uit komen. Ik had geen weeën, dus de verloskundige zei dat ik nog wel even kon gaan slapen.
De verloskundige ging weer naar huis en ik besloot nog even uit bed te gaan. En toen kwam de plas met vruchtwater. Mijn hemel, wat heb ik gelachen. “Kijk nou, ik kan het niet tegenhouden”. Lachend keek ik naar beneden. Sta je daar dan, met je voeten in een plasje water. Lana had haar laarzen niet aan, maar anders had ze ook kunnen springen in dit plasje. Had ze vast fantastisch gevonden. Ik stapte onder de douche, om dat smerige gevoel van mij af te spoelen, om daarna nog even het bed in te kruipen. Slapen was nu wel goed om te doen, aangezien ik dat nog niet had gedaan.
Helaas is het daar nooit van gekomen, want toen ik naast Lana in bed ging liggen, kwamen daar de eerste ongesteldheidspijntjes. De weeën zoals ik ze herkende van de bevalling van Lana. Niet heel erg, maar ja, slapen ging ook niet meer. Ik vraag me sowieso af wie denkt te gaan slapen als je weet dat het nu ieder moment kan gebeuren. Oké, het zal vast kunnen, maar ik kon het niet. Wanneer beslis je eigenlijk om de verloskundige weer te bellen? Ik wist het echt niet en na enige discussie hierover besloot ik toch die arme verloskundige weer uit het bed te bellen. Want ja, de weeën kwamen al om de 2-3 minuten. Ze duurde niet lang, maar ja, ik moest bellen als de weeën om de 5 minuten komen.
De verloskundige vertelt mij dat ik sterkere weeën moet krijgen en dan weer moest bellen. Pff… dat bellen is wel een dingetje wat bij ons thuis discussie oplevert. Wanneer is een wee dan sterker? En wanneer is het sterk genoeg om te bellen? En wanneer ben je gewoon te laat met bellen? Kan dat? Ja, dat kan, want dat lees je wel eens. Zo’n baby die dan door vader gehaald moet worden, omdat er nog geen verloskundige aanwezig is. Maar oke, uiteindelijk belde wij gewoon op tijd. Rond 5 uur in de ochtend (gelukkig lag Lana inmiddels weer in bed) besloot ik toch dat ik naar het ziekenhuis wilde. Ik was moe en had er weinig vertrouwen in dat ik dit kon. De verloskundige vroeg of ik een ruggenprik wilde. Dit was niet de reden dat ik naar het ziekenhuis wilde, maar op zich was het wel fijn als het zou kunnen.
Het ziekenhuis in Enschede zit vol, dus werd mij verteld dat ik naar Almelo moest als ik naar het ziekenhuis wilde. Pff… lang in de auto had ik mij niet voorgesteld. We wonen 5 minuten van het ziekenhuis af en nu moest ik opeens 25 minuten in de auto gaan zitten. Ik vertelde dat ik eigenlijk liever niet meer wilde, maar de verloskundige raadde mij aan om toch te gaan. In de auto van de verloskundige (wat een goddelijke stoelverwarming had zij!) zijn we snel naar het ziekenhuis gesjeesd. Mark in eigen auto achter ons aan. Toen we op de kamer kwamen moest ik in bed liggen. Dit weigerde en ik en het duurde dan ook lang voordat ik eindelijk aan die monitor zat. Ik had het gevoel dat ik wee na wee kreeg en er geen moment was dat ik kon ontspannen. Ik was in de welbekende weeënstorm beland. Toen ik eindelijk lag, om 7 uur, had ik 5 cm ontsluiting. Ik hield alle weeën tegen, spande alles aan en ik wilde absoluut niet meer. De anesthesist kon pas om 8 uur komen, dus vroegen ze of ik het welbekende pompje wilde, waarvan ik duidelijk had aangegeven dat ik deze niet wilde door de nare ervaring bij de bevalling van Lana.
Toen was het eindelijk 8 uur, het moment van de waarheid. Ik had 8 cm ontsluiting. Het was dus te laat voor een ruggenprik. Ik wist het, accepteerde het, maar vond het alles behalve leuk. Om kwart over 8 vroeg de verloskundige of ik even op de baarkruk wilde gaan zitten, omdat zij dacht dat dat voor de vordering echt beter was. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik moest dat ellendige lichaam van dat bed afkrijgen om daarna op mijn benen te staan. Hoe dan? Wie verzint zoiets? Maar trouw als ik was, deed ik het. En wat was ik daar blij mee. Ik kon leunen en ik kreeg iets meer ontspanning. En die laatste centimeter vorderde. Uiteindelijk moest ik toch weer op het bed gaan liggen en mocht ik om 8:35 gaan meepersen. Wat een opluchting is dat. Je weet dat ze er nu bijna is.
Om 8:50 kon ik eindelijk opgelucht ademhalen, het hoofdje was er. Tenminste, dat dacht ik. Niets was minder waar. Haar schouders zaten vast (schouderdystocie). De verloskundige vertelde mij dat ze op de noodknop had gedrukt en dat er binnen snelle tijd veel mensen op mijn kamer zouden komen. Dat was zo. Er kwamen een stuk of 8 mensen op mijn kamer, waarvan de gynaecoloog uiteindelijk ons meisje gehaald heeft. Hoe? Dat laat ik achterwege. Het was niet fijn, maar het gebeurde snel, want om 8:52 was ons meisje Else dan toch eindelijk geboren!
Binnenkort deel 2
De foto’s zijn gemaakt door Lieselot Floris Fotografie
Ik heb kippenvel! Dit is prachtig geschreven, I am totally touched. Sterke vrouw! Deep respect en liefde voor jij en jouw familie! En wat is ze een schattje, jullie Else!!!