Maandag bedacht ik mij dat het tijd werd om deze week een keer een bezoekje te brengen aan mijn werk. Dus wat doe ik dan. Ik voeg de daad bij het woord en maak een afspraak voor vrijdag. Een lieve collega had mij aangeboden om een keer te gaan wandelen, dus ik maak voor woensdag ook nog even een afspraak met haar om lekker te gaan wandelen.
Woensdag echt heerlijk gewandeld met mijn collega en gekletst over van alles en nog wat. Wat heerlijk om weer even bezig te zijn en te kletsen over haar, het werk en over Fay. Iemand die luistert en even verteld wat zij ervan vindt. Ik weet dat zij de blog volgt en ik wil nogmaals zeggen dat het super gezellig was en dat ik het heel fijn vond.
Maar toen kwam vrijdag in zicht. Ik zou rond de pauze komen, zodat ik ook nog collega’s kon zien/spreken. Waarom had ik dit bedacht? Donderdagavond begon ik te twijfelen. Ik had geen zin om met mensen te praten, die alweer de vraag zouden kunnen gaan stellen. Geen probleem, maar ik was er niet aan toe. En hoe moest dat dan als ik binnen zou lopen. Normaal maak ik altijd even een praatje bij binnenkomst en nu zag ik dat helemaal niet zitten.
Vrijdagochtend dacht ik daar nog steeds hetzelfde over. Maar ja, als ik het niet probeer, dan weet ik nooit of dat gevoel goed is. Dus ik ga braaf naar mijn werk zoals ik had afgesproken. Ik wordt lief opgewacht door mijn teamleider en daar kwam het al. De tranen… Uiteindelijk besloten om de personeelskamer te vermijden en hebben we gekletst in het kantoor van de teamleider. Wat fijn om zo’n teamleider te hebben. Geen oordelen en ik heb het idee dat ik de ruimte krijg.
Ik ben gesloopt als ik thuis kom. Energie te weinig en heb besloten om in de middag even te slapen. Al met al was het zwaar, maar toch denk ik dat dit een stap in de goede richting is!
