Stil geboren

Bevallingsverhaal Fay

Wat heftig waren de laatste weken, maar de bevalling op zich was een goede ervaring.

Ik was erg bang voor de bevalling. Na de ervaring van de vorige keer bij Lana, was ik niet echt te spreken over een ingeleide bevalling. Ik vond het spannend hoeveel mensen ik nu weer aan mijn bed zou krijgen, want daar zat ik op dat moment echt niet op te wachten. Ten tweede was ik bang dat de weeënopwekkers niet goed zouden werken.

De nacht voor de bevalling hadden we allebei wonderbaarlijk goed geslapen. Ik was er echt aan toe om te gaan bevallen. We gingen eindelijk ons kindje zien. Die ochtend hebben we Lana weggebracht naar de gastouder en wij gingen om 9 uur naar het ziekenhuis. We hadden een mooie kamer. De kamer buiten de afdeling. We kregen heel wat uitleg van de verloskundige over waar we over na moesten denken. Voornamelijk spraken we af hoe we het wilden en over welke onderzoeken we achteraf allemaal wilden. Daarna werden de weeënopwekkers toegediend en moesten we afwachten. Van dat afwachten maakten we mooi gebruik en we zijn nog 1,5 uur door de stad gewandeld. Een zoektocht naar een broodje rauw vlees of zalm (want ja dat mocht weer) was lastig, maar uiteindelijk at ik op het terras een heerlijk broodje zalm en hebben we lekker met elkaar gekletst. Eenmaal terug op de kamer was er nog weinig aan de hand en kreeg ik opnieuw weeënopwekkers. Dit betekende meer krampjes. Niet erg, maar het was er. Nog eventjes getwijfeld of de ruggenprik nu al moest, maar uiteindelijk heb ik besloten om het te doen.

Ruggenprik erin betekende de rest van de bevalling op bed liggen. En weer afwachten. Ik was positief en lachte samen met Mark over allerlei dingen. We appten hier en daar familie en vrienden om ze op de hoogte te houden en vooralsnog was het een bevalling zonder pijn. Gelukkig. De ruggenprik trok naar 1 been en ik vroeg aan de verpleegster of daar iets aan gedaan kon worden. De verpleegster, die net de dienst over had genomen, zei dat ik een hogere dosering kon krijgen of eventueel nog Remifentanil. Dit was niet echt heel tactisch, aangezien er in mijn dossier stond dat ik dat absoluut niet wilde vanwege een slechte reactie op deze pijnbestrijding. Maar een shotje in de ruggenprik zag ik wel zitten. Uiteindelijk bleef de ruggenprik eenzijdig heel sterk, maar de weeën waren niet meer dan krampen, dus het deed zijn werk. Wel vertelde ik Mark, dat als ik nog naar de operatiekamer moest we dat niet op de ruggenprik gingen doen. Daar had ik geen vertrouwen in.

Ik moest op mijn zij liggen en dat heb ik lang gedaan. Op het moment toen, ik dacht dat de pijn iets te erg werd belde ik en vroeg ik om verhoging, maar toen was het eigenlijk niet meer nodig. Ik ging namelijk weer even terug op mijn rug liggen en toen kwam Fay al bijna. Even een momentje van besef dat ik ging bevallen van een overleden baby, maar daarna had ik direct het gevoel dat het moest gebeuren. En daar was ze dan in 1 minuutje.

Geef een reactie