Wat is Lana toch snel gegroeid. Hoe cliché is dat. Maar dat cliché is echt waar en dat begon eigenlijk op het moment dat Lana net geboren was. Een paar weken erna komt er iemand voor een tweede keer op bezoek en zegt “Ohhh, wat is ze gegroeid”. Verschrikkelijk vond ik dat. Haha. Ik wilde niet dat ze groeide. Ze moest voor altijd zo klein blijven.
Gelukkig deed ze dat niet. Want ja, wat is er nu leuker dan een ondeugende dreumes die niets van mama wil weten. Die overdag geen knuffel wil van mama, want dan is papa toch echt leuker. Maar dan gelukkig in de avond bedenkt dat slapen met mama toch wel heel erg leuk is en dan dus niets meer van papa wil weten. Die ligt dan eigenlijk alleen maar in de weg in bed.
Maar even zonder gekheid. Het is echt fantastisch. We hebben uiteraard ook wel één van de gemakkelijkste kindjes (mag ik geloven van andere mama’s). Ze slaapt uit tot half 10 en dan komt ze nog even bij ons liggen. Ze eet als een malle en zolang je haar eten blijft geven is ze rustig aan tafel. We kunnen dus uit eten met haar en doen eigenlijk alles met haar. Naar de Efteling gaan was ook geen probleem.
Fantastische dochter die nu echt in een maand of twee heel veel woordjes heeft geleerd. Zitten, wat lijkt op tieten. Alle dieren zijn een paard. Maar gelukkig ook woorden die wel kloppen. Bal, opa, oma, baby en nog veel meer. Zo lief als ze begrijpt dat ze moet gaan slapen. Dan loopt ze naar de deur en klimt ze de trap op.
Lieve Lana, jij bent ons lieve kleine meisje. Zo groot, maar nog zo klein. Je bent al 1,5 jaar ons blok aan ons been, maar een blok waar wij absoluut niet vanaf willen.
