Op het moment dat ik dit schrijf kom ik net terug van een dag studie. Ik studeer in Amsterdam (ja, ik weet het, dat is ver van Enschede) en moest een assessment doen. Ik kwam daar dus voor een uurtje gesprek. Ik besloot om wat eerder te gaan voor een gesprek met de decaan. De decaan wist van de situatie af en ik wilde even vragen hoe ik het moest oplossen voor enkele vakken.
Ik wil afstuderen dit jaar. Wishful thinking misschien, maar ik kan het op z’n minst proberen. Ik ben zo klaar met dat studeren. Ik hoef nog maar 38 studiepunten. Dat moet toch lukken. Het is wellicht een druk die te hoog is, maar die druk zal niet lager worden totdat ik de studie heb afgerond. Daarbij wil ik me eigenlijk gewoon gaan richten op het werken en die studie erbij is een belemmering.
Maar goed, dat is niet waar ik tegenaan liep vandaag. Het was het assessment. De opdracht voldeed niet aan de eisen. Op zich geen probleem en ik probeerde niet geheel in paniek te raken. Ik zei: “Oke, maar misschien is het dan handig om me te vertellen hoe het wel moet”. Ik had namelijk net in de trein gelezen dat het volgende assessment exact hetzelfde gaat zijn. Omdat het een formatieve toets hebt heb ik het wel gehaald, mits ik de opdracht nogmaals maak, maar dan op de goede manier. Op zich een redelijke eis.
Maar dan is daar dat gevoel van binnen. Het blijft. Ik praat niet, ik doe alsof het allemaal wel goed gaat. Maar die stress vreet me op. Ik hoor mijzelf zeggen tegen de docent: “Ik begin wel alvast in de trein en dan komt het wel goed.” Ik lieg tegen Mark en tegen mijn mama dat het allemaal wel lukt. Ik zeg tegen mijzelf dat ik me niet zo moet aanstellen, want het gaat wel lukken. Maar het helpt niet. In de trein met buikpijn begin ik aan de opdracht. Geen concentratie, want de buikpijn blijft. Ik stop. Is het dan toch die vormenstoof waar de psycholoog het over had? Waar ik het driehoekje door het rondje probeer te duwen. Het lukt niet, maar ik blijf het proberen.
Soms vergeet ik gewoon even wat er is gebeurd. Maar vandaag werd me even heel erg duidelijk dat tegenslagen opvangen niet meer in mijn repertoire zit. Na die ene hele grote tegenslag, is mijn bescherming niet meer zo dik. Ik ben het aan het opbouwen, maar dat heeft tijd nodig. Wat mij betreft was dit te vroeg, maar dat wil niet zeggen dat ik ermee stop. Daar ben ik te eigenwijs voor. Morgen weer een dag.
