12 weken. Dit is het aantal weken die je hebt na de geboorte van een baby. Ook wel bevallingsverlof. Echter niet als je bevallen bent voor de 24 weken zwangerschap. Dan ben je ‘gewoon’ in de ziektewet. Dus dan moet je naar de bedrijfsarts. De eerste keer was spannend, maar al snel genoeg was het duidelijk dat het me juist verder ging helpen. Hij gaf me duidelijke tips om weer rustig aan het werk te gaan. Ik ben voor de kerstvakantie weer geweest en ik gaf zelf aan dat ik na de vakantie wel weer een klas wilde lesgeven. Goed idee, vond hij, maar niet te snel weer volledig aan het werk. We zitten op één lijn en dat vind ik erg prettig.
12 weken. Het aantal weken geleden dat Fay geboren werd. Een tijd waar we aardig doorheen zijn gekomen. Zoals ik ook had gehoopt. Alhoewel ik niet wist hoe ik ooit weer aan werk kon gaan, ga ik dus volgende week weer beginnen. De vakantie was ontzettend prettig. Mark was vrij en daardoor hebben we veel leuke dingen kunnen doen. Een paar dagen met de familie naar Emmen en een paar dagen naar de Efteling (ik mocht nu toch in de achtbanen!) deden ons goed. Het was vermoeiend, maar het was goed om te doen.
Helaas komt nu de stress die ik de afgelopen 2 weken niet heb gevoeld weer terug. De druk van weer dingen moeten doen vind ik verschrikkelijk. Ik sla dan dicht en doe niets meer. Het werk is een eindeloos verhaal. Als het ene af is, dan moet er weer wat nieuws gedaan worden. Een eeuwige strijd, die niet ophoudt totdat alles af is. Wat natuurlijk nooit gebeurd. Wat het meeste stoort is die verrekte studie. Laten liggen is geen optie, want dan blijft dat altijd knagen. Ik zou zo blij zijn als dat af is.
Maar ligt het alleen daar aan? Er is natuurlijk zo ontzettend veel gebeurd en ik geef mijzelf de ruimte niet. Ik zal ik niet zijn, als alles weer moet gaan zoals dat ‘normaal’ ook ging. Soms word je dan met je neus op de feiten gedrukt en gaat het niet zoals normaal. Maar goed, het blijft met vallen en opstaan en ik ben nog steeds de enige die goed kan aanvoelen hoe ik het ga doen. Wel merk ik dat ik steeds minder goed kan praten over mijn gevoelens. Misschien ben ik er klaar mee, ik weet het eigenlijk niet zo goed. Soms heb ik er veel behoefte aan, maar weet ik niet hoe ik erover moet beginnen.
Gek genoeg ben ik wel al gewend aan het feit dat Fay niet meer bij ons is. Ik denk elke dag aan haar, maar het gebroken hart is weg. Ze zal niet meer in mijn buik groeien en mij schopjes geven, waar ik zo op had gehoopt. Maar toch nu ik dit schrijf, breekt mijn hart weer. Wat zal je op je grote zus geleken hebben. Ik mis je!
