Ja, na alle gebeurtenissen van de afgelopen weken bestaat ook voor alles weer een eerste keer. De eerste keer boodschappen doen bijvoorbeeld. Zo iets kleins, maar voor mij zo iets groots. Gek genoeg blijk ik dit een moeilijke activiteit te vinden. Dit had ik na de traumatische bevalling van Lana, maar ook nu weer.
Mark vroeg mij om mee te gaan naar de winkel. Ik wilde heel graag er even uit, maar na 5 minuten had ik toch niet meer zo’n zin. Huilend op de bank omdat ik zo graag mee wilde, maar niet durfde. Ik ken mezelf en weet dat het na die eerste keer alweer stukken beter gaat. Die stap is altijd moeilijk. Dat zal ik de komende weken nog veel vaker meemaken. Zoals ik in mijn vorige berichtje al vertelde ben ik bang dat als ik doorga, anderen ook doorgaan en ons kleintje vergeten.
Wat typerend is voor mijzelf is dat ik toch besluit om te gaan. Hoe erg mijn verstand roept het niet te doen, doe ik het toch. We komen mensen tegen die Mark kent en ik hou mij geheel afzijdig van de gesprekken. Ik wil het niet over het verlies hebben midden in de winkel. Ik wil het er best over hebben, maar dan toch liever in de veilige omgeving van thuis. Over koetjes en kalfjes praten lijkt me ook niet goed, want dan denken anderen dat ik het er niet over wil hebben. Is uiteraard op dat moment wel zo.
Het luchtte op om weer weg te gaan. Maar wat ik toch fijn vind is dat ik de angst kwijt ben. Natuurlijk vind ik boodschappen doen nog steeds niet leuk, maar wie wel!
