Antwoorden?

Ziekenhuisbezoekjes vond ik sinds de bevalling van Lana erg lastig. Ik had sinds die tijd altijd een slecht gevoel bij het ziekenhuis. Gek genoeg zag ik er nu wel naar uit. We wisten niet met wie we een afspraak hadden, maar het bleek dat we een gesprek hadden met de verloskundige die ook bij de bevalling was. Wat ontzettend fijn. Ze kent ons al een beetje en weet wat er zich allemaal heeft afgespeeld. De omgeving voelt veilig, omdat we kunnen vertellen wat we willen.

Ik dacht dit wordt gewoon een gesprek zoals altijd na een bevalling. We hoopten uiteraard op uitslagen van de onderzoeken, maar ik was er eigenlijk niet zo vanuit gegaan.

Het werd een afspraak zoals deze vaak gaan. De eerste vraag: “Hoe gaat het met jullie?”
De vraag die ik zo vaak krijg en slecht kan beantwoorden. Hoe gaat het waarmee? Lichamelijk, geestelijk, thuis… het kan betrekking hebben op meerdere dingen. We antwoorden met, zoals we dat vaak doen: “Het gaat goed naar omstandigheden”. Want tsja.. het gaat goed. We hebben nog steeds een fijn leven met z’n drieën. We doen leuke dingen samen en we hebben goede gesprekken over de toekomst.

Maar dan komt er tóch iets van een uitslag, want ze hadden de resultaten van het onderzoek naar de placenta. Mijn hart sloeg over, want ik was hier niet vanuit gegaan. Ik wilde het toch niet weten, want stel dat het niet goed is. Pff… ze had het al gezegd. Er komt niets afwijkend uit.

Of toch wel… Wazig verhaal, want er komt iets afwijkends uit, maar er worden geen conclusies uit getrokken. Dus iets wat waarschijnlijk geen doodsoorzaak geweest kan zijn. Ze gaat toch nog even bellen en zal ons ergens komende dagen nog eens terugbellen.

Eigenlijk dus nog steeds geen antwoorden. En het geslacht van het kindje ook nog steeds niet. Dus ook daar worden we nog over gebeld. Ik ben benieuwd wanneer ik word gebeld, maar ik vind het zenuwslopend.