Het gaat al een paar dagen achter elkaar goed, als opeens de bom weer inslaat. Vrijdagavond om precies te zijn. We zijn overdag naar het ziekenhuis geweest met Lana en we hebben verf gekocht voor het huis. In de auto had ik nog zin om al te beginnen met schilderen, maar eenmaal thuis aangekomen gaat het toch niet meer zo goed. Mijn gevoel slaat helemaal om.
Het vervelende is dat ik niet weet wat de trigger is. Het overkomt me opeens en het huilen staat me nader dan het lachen. Ik huil veel en mis ons schatje Fay. Ik had haar zo graag in mijn armen gehouden in maart.
Er staat een druk weekend te wachten. Ik had zin om weer saxofoon te spelen, maar opeens zie ik daar toch wel heel erg tegenop.
Zaterdag en zondag zijn zwaar. Het gevoel blijft. Veel saxofoon spelen resulteert in heel veel pijn in de bovenrug waar ik al last van had van alle stress. Ik lig beide dagen heel vroeg in bed. Het kan gelukkig, want Lana en Mark zitten samen in Limburg bij mijn schoonouders. Wat gelukkig wel helpt is de muziek. In de repetitie heb ik zelfs nog een traantje moeten wegpinken. Na het spelen van mijn solo, wat uit mijn tenen kwam, besloot een vriendin te vertellen dat het mooi was. Ik had al iedere keer het gevoel dat ik bijna moest huilen en hier brak ik. Zij ook. Wat ik ontzettend mooi vond.
Deze morgen lijkt het weer beter te gaan. Vandaag weer even mijn rust pakken,
Wat verdrietig, sterkte Manon, uiteindelijk komt het allemaal goed maar het heeft gewoon tijd nodig.
Wat schrijf je dit mooi βvan je afβ Manon. Zulke momenten mag je best delen. Ik wens jou sterkte π
Wat fijn om dat zo te kunnen verwoorden! Wat mooi om dat ook te kunnen delen! πππ
Ik vind het knap van je dat je zo met je verdriet omgaat. Sterkte.