Nadenken

De laatste weken hebben we over heel veel moeten nadenken. Dingen waar je van te voren (gelukkig) nog niet over hebt nagedacht. Het begon al op het moment dat we bij de verloskundige te horen kregen dat ze niet meer leefde. Lana en Mark waren gelukkig mee, maar de aanwezigheid van Lana maakte het ook wel weer heel ingewikkeld. We zouden eigenlijk direct naar het ziekenhuis kunnen, maar we hadden Lana nog mee. We besloten toch eerst naar huis te gaan. Lana kon gelukkig terecht bij de gastouder en daarna hadden wij nog tijd om te praten over wat er allemaal gebeurd was het afgelopen uur.

Op het moment dat we in het ziekenhuis kwamen en de gynaecoloog spraken kwamen er heel veel vragen. Waaronder deze:

• Wil je pijnstilling?
  Ja, ik wilde absoluut geen pijn.
• Willen jullie het baby’tje zien na de geboorte?
  Ja, maar ik was daar ontzettend bang voor.
• Willen jullie foto’s laten maken van de baby?
  Ja, heel erg graag zelf!
• Hoe willen jullie het na de geboorte neerleggen? Kistje? Wateropbaring?
  Wow! Dat is een hele moeilijke vraag. Daar denk je van te voren echt niet over na. Wateropbaring zeiden we direct nee tegen, want we dachten dat het een soort sterk water variant zou worden. Uiteindelijk kozen we toch wel voor deze optie. 
• Willen jullie het laten cremeren, begraven of achterlaten in het ziekenhuis?
  We wilden het laten cremeren. Dat kon ook in het ziekenhuis, maar daar konden we er niet bij zijn. Na wat bellen met de verzekering, konden we het zelf doen. Want ja, een crematie kost ook geld. We zijn erg blij dat we haar echt hebben kunnen laten cremeren
• Willen jullie het een naam geven?
  Jazeker, alleen wisten we het geslacht nog niet. Dus hebben we dat later pas gedaan.

Maar bij mij kwamen er ook direct al vragen over opnieuw zwanger worden. Wat ingewikkeld. Ik was nog zwanger, maar ik wilde ook al weten hoe lang het zou duren voordat ik weer zwanger zou kunnen worden. Ik vond het maar raar, maar ik vroeg het wel. En ik kreeg gelukkig het antwoord dat als wij er weer klaar voor zouden zijn het weer mocht. Ik kreeg totaal niet het gevoel dat ik raar was.

En dan komen er nog dingen waarover je moet nadenken als het allemaal al is gebeurd. De donderdag na de bevalling hebben we Fay gecremeerd. Nog zonder naam, maar het was toch wel fijn om te doen. Een week na de bevalling kregen we de as thuis. We weten nu nog steeds niet precies wat we met de as gaan doen. Ik wil denk ik heel graag een assieraad laten maken. Dat kunnen ze tegenwoordig heel mooi. Ook wil ik, als er as over is nog een kleine ballon-urn bestellen om bij ons in huis neer te zetten. Maar ja, dat is allemaal nog niet besloten en wellicht strooien we haar toch ergens uit zoals we eerst bedacht hadden.

Toen we eindelijk wisten dat onze baby een meisje was, moesten we nadenken over een kaartje. We besloten om een kaartje te sturen naar familie en vrienden. Wat ook weer een deel van het afscheid was.

Er zijn nog genoeg dingen waaraan wij moesten denken toen we hoorden dat Fay was overleden, maar gelukkig onthoud je niet alles. Ik vond het erg prettig om samen na te denken over deze dingen. Hierdoor ben je je heel bewust van wat er gebeurd, maar ik kon ook mijn zinnen verzetten.