Wow, daar was je dan. 20 weken te vroeg. Wat staat ons leven op de kop. We wilde je eigenlijk pas ontmoeten op 3 maart, als de kamer klaar was en jij volledig gegroeid zodat we je konden vasthouden. Je zou op de kamer van je grote zus gaan slapen en je zus zou een mooie nieuwe kamer krijgen op zolder. Helaas heeft je zus je nooit in levende lijve mogen ontmoeten, maar gelukkig hebben we nog foto’s van je genomen zodat ze af en toe nog even naar je kan kijken.
Zo kort hebben we je maar gezien. Eén nachtje en toen moest je alweer weg. Toch zijn we ontzettend trots op je en hebben we mogen zien dat je op je zus lijkt. Zo vredig als jij lag, zo vredig kan zij slapen. Mama mist je in haar buik. Ze mist de schopjes die ze nooit gevoeld heeft. Helaas is ook de 20-wekenecho waarop we je weer even konden zien nooit geweest. Papa en mama missen het ook om je ieniemienie voetjes, handjes, oortjes en mondje te zien die helemaal perfect waren. Want dat was je zeker, perfect en helemaal compleet.
Ook zo mooi was dat iedereen in het ziekenhuis zo liefdevol met je omging. Ze maakte afdrukken van je handjes en voetjes en hielden je heel voorzichtig vast. Ook kwam er nog iemand foto’s van je maken als aandenken voor ons. En ook zij zagen hoe mooi je was.
Binnenkort zullen we je een naam geven, want deze hebben we zeker voor je. Je zult altijd in ons hart blijven en we zullen je ook nooit vergeten. Jij bent onze kleine en we zullen je ontzettend missen. Geboren en afscheid genomen op de verjaardag van opa. 14 oktober zal voor altijd in ons geheugen blijven.
Veel liefs,
Papa, mama en Lana
Lief kleintje,
Ook ik zal je nooit vergeten.
Liefs,
Oma Anita