Een blog is wat ik wilde. Schrijven over gedachten, gevoelens en gebeurtenissen in mijn leven. Niet perse als mama, maar daar kan je bijna niet omheen.
Na het verlies van ons kindje op 14 oktober 2018 vond ik dat ik moest schrijven. In eerste instantie voor mezelf, maar ook een beetje voor anderen. Iedereen was zo meelevend, maar ik merkte ook dat iedereen heel veel van me wilden weten. Ik vond dat helemaal niet erg en ik merk dat ik ontzettend veel heb aan de, soms wat ingewikkelde, vragen. Praten, praten, praten. Dat helpt voor de verwerking. In ieder geval voor mij tenminste. Wat heb ik veel fora afgestruind om te kijken hoe andere vrouwen (en mannen) er mee omgingen. Toch las ik nergens de positiviteit die ik af en toe kan hebben. Uiteraard is het niet alleen maar positief, maar het neemt na 2 weken echt alweer de overhand. Ik vind het een heel prettig gevoel, maar merk ook dat ik het eng vind. Niet bang dat ik ons kleintje vergeet, waar veel mensen het altijd over hebben, maar juist bang dat ánderen ons kleintje vergeten. Want als ik niet meer verdrietig ben, zullen anderen ons kindje vergeten. Nooit durven vragen of dat ook werkelijk zo is.
Lieve Manon, als je uitgaat van je eigen gevoel, en dat is ondanks alle verdriet positief in het leven staan, brengt dat alleen maar goeds! Niet bang zijn om wat anderen denken, weten of vergeten. Mensen die betrokken zijn, vergeten jullie kleintje nooit !
Lieve Manon,
Je doet het zó goed, jullie doen het zó goed, ik ben super trots op je.
En jullie kleintje? Die zal ik nooit vergeten.
XX
Lieve Manon en Mark ,
Wat mooi geschreven , wat een verdriet voor jullie !!
Heel veel sterkte de komende tijd , en groetjes van Tante Dina ,zus van overgrootoma en de dochter van Dina ..Gerdy
<3
Hoi Manon en Mark, voor mij is het inmiddels 18 jaar geleden dat ik, na een zwangerschap van 19 weken in mijn twintigste week ben bevallen van een zoontje. Een nachtmerrie op dat moment maar ook bij mij ging dat snel over naar mijn gevoel van geluk dat ik wel al een dochtertje had wat een gelukkige moeder verdient. Niet dat ze geen verdriet mag zien maar toch. Snel genoeg werd ik opnieuw zwanger. Die zwangerschap was best spannend maar uiteindelijk kregen we er nog een dochtertje bij. Ik herken enorm je behoefte om er over te praten. En vergeten doe je dit niet. Als mensen aan mij vragen hoeveel kinderen ik heb, zeg ik altijd twee maar denk ik er altijd bij in mezelf dat ik er drie heb. Ik zeg dat nooit hardop want niet iedereen begrijpt dit. Er zijn mensen die dit een miskraam noemen. Bah, ik vind dat nog steeds vreselijk als ik het hoor. Maar uitleggen dat een miskraam anders is heeft weinig zin. Ik hoop dat je iets hebt aan dit korte verhaal. Als je meer wilt weten kan dat altijd! Hou je goed en veel geluk met alles 🍀