Daar is de dag dan. 14 oktober 2019. Een jaar later. Op vrijdag 12 oktober 2018 gingen we naar de verloskundige. Gewoon omdat ik een afspraak had. Ik zou eerst alleen gaan, maar omdat de afspraak naar later was verzet gingen we met z’n drieën. Op de fiets. Dat wij niet wisten wat ons te wachten stond was duidelijk, want het was zo heerlijk gezellig.
Ik maakte me geen zorgen, dus toen er een echo werd gemaakt, omdat de doppler even niet zo snel iets kon vinden werd ik niet zenuwachtig. Totdat we het beeld van de echo zagen. Duidelijk anders dan het hoorde te zijn. Zoeken, zoeken en ik dacht nog even dat de verloskundige het niet zo goed kon. En daar was dan het zinnetje waar elke ouder om gruwelt: “Er is geen hartactiviteit meer.”.
Mark zat nog in de stoel wat verder, met Lana op schoot. Ik wist niet goed hoe ik moest reageren. Echt geen idee. We wisten het allebei niet zo goed eigenlijk. Toen ik begon met huilen, begreep ook Lana dat er iets niet goed was. Wat wist ze uiteraard niet, maar ze wilde direct knuffelen.
Terug naar huis moesten we ook weer met de fiets. Wat is dat gek. Alleen maar huilen op de fiets en niet snappen wat er zojuist was gebeurd. Thuis aangekomen, ben ik naar de buurvrouw/vriendin gegaan om Lana daar even achter te laten. Het enige wat ik kon zeggen: “Baby is overleden”.
En vanaf toen kwamen we in de vreselijke dagen van verdriet. We hebben die middag even met zijn tweeën doorgebracht en moesten een uur later alweer in het ziekenhuis zijn. Ik had het gevoel dat we zoveel keuzes moesten maken en dat was ook zo. Op zaterdag kwamen mijn schoonouders en mijn moeder hier en ik weet nog dat zij voor ons de uitvaartverzekering hebben gebeld. Konden we doen wat we wilden? Of moesten we nog rekening gaan houden met het geld? Gelukkig waren we allebei fantastisch verzekerd en hebben we het afgelopen jaar alles kunnen doen wat we wilden. Cremeren, kaartjes versturen, as uitstrooien en een monumentje laten maken. Het is fijn dat dit zonder geldzorgen kon.
Op zondag moest ik bevallen. Waar iedereen dacht dat we die dag het meest verdrietig waren, was dat juist niet zo. Ik stond op met het gevoel “ik ben er klaar voor”. Ik had vreemd genoeg goed geslapen en ik was echt, voor zover dat kon, relaxed. Ik vertelde onszelf steeds dat we dit konden en dat wij dit goed samen konden. Ik had gelijk. Wij konden dit aan en het werd een prachtige, maar verdrietige bevalling.
Nu vandaag, een jaar later, maakte wij er ook een prachtige dag van. We aten echt een heerlijke en prachtige taart (zonde om op te eten eigenlijk). Gebakken door een hele lieve vriendin. Het was een verrassing hoe deze eruit zou zien, maar ze had hem gemaakt zoals het geboorte/rouwkaartje er ook uit zag! Wow!
Daarna gingen we naar het plekje van Fay*. We komen hier vaker en toen we vertelde aan Lana dat we daar heen gingen zei ze direct “Jippie!!”. Zo fantastisch dat ze dat zo leuk vindt. Heerlijk even gewandeld in het vlinderhofje (plek waar meer kindjes een gedenkplek hebben) en in de rest van het gedenkpark. Ik vind het echt heerlijk om daar rond te lopen. Het heeft iets vredigs en het is er echt prachtig. Als afsluiter hebben we genoten van een pannenkoek in een pannenkoekenrestaurant. Voornamelijk voor Lana, maar wij mochten ook niet klagen.
De dag was prachtig. We hebben haar jaardag dus gevierd! We hebben stil gestaan bij de dag. Ik heb gehuild om alle mooie berichten die ik heb gekregen. Ik was zo ontzettend bang dat wij als enige hieraan zouden denken, maar niets was minder waar. Ik was blij met deze gedachten naar Fay*. Zo blijft ze altijd bestaan!
Mooi geschreven!!